نوشته شده توسط سینا درمورخه 3/4/1389درساعت0:5بامداد

دلکوک

مــــن چـــرا دل به تو دادم که دلـــــم می‌شکــنی            یا چــه‌ کــردم کـه نگـه باز بـه مـن می‌نکنی

دل وجانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست         تا نــدانـنـــد حریـفـــان که تـو منظـــور منی

دیگران چون برونـــد از نــــــظر از دل بــروند          تو چنـان در دل مـن رفتـه که جـان در بدنی

تـو همـایی و مـــن خــســته‌‌ی بـی‌چـــاره گــدای          پادشــــاهـی کنـم ار سایـــــه به مـن بـرفکنی

بـــنده وارت به ســـلام آیــم و خــدمـــت بـکـنم            ور جـوابــــم ندهـی می‌رسـدت کـبــر و منی

مرد راضی است که در پای تو افتد چون گوی          تـا بـــدان ســـاعـد سیمینـش به چوگـان بزنی

مست بی‌خویشتن از خمر ظلومست و  جـهول           مستـــی از عـشـق نکو باشــد و بی‌خویشتنی

تو بدین نعـت و صفـت گر بخـرامــــی در باغ            باغبــان بیـند و گـــوید کـه تـــو سـرو چمنی

مــن بـر از شــاخ امــیـدت نـتـوانـــم خـــوردن            غالــب‌الظـن و یقـینـــم کــه تـــو بیــخم نکنی

خـوان درویش به شیرینی و چــربی بــخـورند           ســعـدیا چـرب زبـانی کـن و شــیرین سـخنی

سعدی